Dzień 1436. Jest już wtorek. Minęło sześć dni od wyjścia ze szpitla, a ze mną lichutko, aż strach. Poprawy nie ma, wręcz jest gorzej. Ajlawju przyniosła mi z piwnicy balkonik, żebym się nie wyglebił, bo ścian się muszę trzymać jak po bunkrze pomykam. Wystarczy dziesięć minut na patykach i muszę klapnąć, bo para ucieka i jest strach, że siądę, tam gdzie stoję. Do tego jeszcze kopyta wpadają w dziwny taniec, i skaczą sobie bez kontroli. Wcześniej, trzaskałem 500-600 przysiadów i zmęczenie odbierało nogom chęć do harców. Teraz, brak siły na to nie pozwala. Mimo to przysiady staram się robić dalej, choć już nie takie eleganckie i dużo płytsze. Jak chodzę po kwadracie, to wygląda, lakby kameleon się skradał. Każdy krok wyliczony i z pełną gracją i asekurcją, a mimo to na ścianę kilka razy poleciałem. Dobrze, że Gierek takie wąskie mieszkania stawiał, bo przy szerszych to bym leciał i leciał. Zresztą, zawsze kameleony mi się podobały i nawet bym chciał mieć, ale to kolejny kłopot.
Bardzo mi się podoba artykuł.